ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ...

10.1.12

1. Η ΒΟΥΛΑ

     Αυτή είμαι εγώ. Η Βούλα. Ναι, καλέ. Εγώ είμαι, σας λέω. Σαν τώρα θυμάμαι το θείο μου τον Ανέστη να επιμένει να χαμογελάσω, ή έστω να πω "τυρί", για να τραβήξει τη φωτογραφία. Εις μάτην. Δε θα επέτρεπα ποτέ να μείνω στην ιστορία του οικογενειακού μας άλμπουμ ως "το κουτσό δόντι". Βλέπετε, μικρή ήμουν περήφανη. Και λέω μικρή, γιατί μεγαλώνοντας ξέχασα το ύφος, άφησα στην άκρη το στυλ και συμβιβάστηκα. Τουλάχιστον έχω όλα μου τα δόντια. Κι ας μη χαμογελάω και πολύ.
     Είμαι 34 ετών, αλλά όσοι δε με ξέρουν από τα μικράτα μου, πιστεύουν ότι είμαι 30. Όσο τους έχω πει δηλαδή. Είμαι ακόμα ξανθιά και μάλιστα φυσική, αν και πού και πού την πατάω την ανταύγεια μου. Λένε ότι οι ξανθιές είναι εντυπωσιακές. Ε, από το να κλέβουν την παράσταση τα ψωμάκια μου, σκέφτηκα να θολώσω τα νερά με τις ανταύγειες μπας και ξεχάσουν να κατεβάσουν το βλέμμα. Κάτι που δε μπορώ να πω πως απέδωσε μιας και προκοπή δεν είδα μέχρι σήμερα. Πιτσιρίκα ήμουν ζουμπουρλού κι αυτό με έκανε πολύ χαριτωμένη. Με τα μαγουλάκια μου, με τα μπουτάκια μου, με τα μπρατσάκια μου. Στα 3...0 μου, λοιπόν, είμαι ακόμα ζουμπουρλού, αλλά πόσο χαριτωμένο να βρεις το μπουκωμένο μάγουλο; Άσε που τα μπουτάκια έγιναν μπουτάρες και τα μπρατσάκια μου σωσίβια! Το μόνο θετικό της διατροφής μου ως έφηβης ήταν ότι έφτασα το 1,70 και, έτσι, δε μοιάζω εντελώς με σημαδούρα.
     Οι παταγώδεις εφηβικές αποτυχίες μου στον αισθηματικό τομέα με έκαναν την καλύτερη μαθήτρια του σχολείου. Τι να κάνω η άμοιρη; Αγόρι δεν είχα κι όταν οι φίλες μου μου διηγούνταν τα δικά τους κατορθώματα, στενοχωριόμουν και γυρνούσα σπίτι κλαίγοντας. Και μαντέψτε που ξεσπούσα! Σωστά! Κι αφού άδειαζα ταψιά, μπολ και αποτελείωνα το ψυγείο, έπεφτα με τα μούτρα στο διάβασμα. Ε, δεν έλεγε... Κι, έτσι, έκοψα... όχι το φαγητό, καλέ! Τις φίλες! Και πήρα και 19άρια και πήρα και 20άρια. Έπρεπε να το πάρω απόφαση. Ή θα με φώναζαν φυτό ή "η Βουλάρα με τη μεγάλη την... λεκάνη". Χμ...
     Προς το τέλος του Λυκείου κι, αφού είχα πειραματιστεί με όλες τις δίαιτες που έπεφταν μπροστά μου -ναι, αναποτελεσματικές ήταν-, μου το φύλαγε κι αυτό ο Θεός και ερωτεύτηκα! Ή μάλλον δεν ερωτεύτηκα. Έκανα πως ερωτεύτηκα για να μη λακίσει. Ήθελα να ερωτευτώ, δηλαδή, αλλά δε μπορούσα. Ο Ηλίας δε βλεπόταν. Θα μπορούσε κι εκείνος να πει το ίδιο για εμένα, αλλά θα τον διέψευδα ευθύς αμέσως. Δε γινόταν να μη βλέπομαι τόση που είχα γίνει. Εκείνος, όμως, είχε σπυριά, φορούσε γυαλιά και τα μαλλιά του λάδωναν περισσότερο κι από την τομάτα της χωριάτικης. Αλλά τι να έκανα; Να του έλεγα όχι; Για να περιμένω ποιον; Τον επόμενο; Τα πικρά γλυκά έκανα και τα φτιάξαμε. Συνομήλικοι ήμαστε, να φιλάει δεν ήξερε, να πιάνει δεν ήξερε, να λούζεται δεν ήξερε. Τρεις εβδομάδες πέρασαν και δεν άντεξα. Όταν μου είπε πως ήρθε η στιγμή να προχωρήσει η σχέση μας του έδωσα μία "γοφιά" όλο τσαχπινιά και προχώρησε. Μόνος του! Έκτοτε μην τον είδατε. Μπήκα ακόμα πιο βαθιά στα βιβλία μου και περίμενα λυτρωτικά τις εξετάσεις. Μήπως και περνούσα στην επαρχία και ξέφευγα από όλους και όλα.
     Τα πράγματα ήρθαν εκ διαμέτρου αντίθετα απ' ό,τι τα είχα υπολογίσει και με το μεγαλοπρεπές 19,6 μου πέτυχα να εισαχθώ στην Ιατρική. Των Αθηνών! Εγώ να κλαίω με μαύρο δάκρυ -για το μαύρο μου το χάλι- κι η μάνα μου να μην ξέρει πώς να με συνεφέρει.
-Παιδάκι μου, είσαι καλά; Γιατί κλαις;
-Άσε με, ρε μάνα.
-Συγκινήθηκες που πέρασες;
-Άσε με, ρε μάνα.
-Να σου φέρω κάτι να φας να συνέλθεις;
-Άσε με, ρε... Ε; Ναι, λίγο γλυκό θα μου έκανε καλό.
Καλό δεν ξέρω αν μου έκανε, κιλό, πάντως, μου έδωσε! Τι είναι, όμως, μία σταγόνα στον ωκεανό; Τίποτα.
     Μετά από μήνες βρέθηκα έξω από το πανεπιστήμιο έχοντας περάσει ένα εξαντλητικό καλοκαίρι, όπου ήρθα και έχασα πέντε ολόκληρα κιλά. Καλά, εγώ ένιωσα λες και έζησα κατοχικά για πρώτη φορά. Σήκωσα τα μάτια μου, είδα την τεράστια πόρτα και θυμήθηκα τις χαρτορίχτρες που παντού βλέπουν πως "μεγάλη πόρτα θα διαβείς". Και χάρηκα! Γιατί αυτή η πόρτα ήταν τόσο μεγάλη, που με χωρούσε χωρίς να χρειαστεί να γυρίσω στο πλάι. Και κάπως έτσι ξεκινούν τα δράματα...

23 σχόλια:

  1. Υπέροχη η Βούλα...Και ιατρική παρακαλώ...κάτι μου θυμίζει :) :) με έκανες να χαμογελάσω και να γελάσω!! Καλή αρχή ευχομαι!! Ή μάλλον καλή συνέχεια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σου έκλεψα την ιδέα χωρίς να ρωτήσω, αλλά σκέφτηκα να το εκμεταλλευτώ, μπας και πάρω φόρα.

    Χαίρομαι που σου άρεσε...
    Τι σου θυμίζει η ιατρική;

    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το γράψιμο για μένα ειναι εκτόνωση και λύτρωση!! Οπότε έκανες το καλύτερο!!!
    Η ιατρικη μου θυμίζει εμένα......6 χρονια έφαγα σ' αυτήν :)

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ω ! καλορίζικο το μπλογκ και ωραια γραφή άμεση μαρεσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άντε με το καλό και αυτό το μπλόγκ!! Ελπίζω να γελάσουμε και λίγο όπως με την πρώτη αυτή ανάρτηση! Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι, ρε Ηφαιστίωνα! Ακόμα κι εγώ το χρειάζομαι!
      Φιλί.

      Διαγραφή
  6. όμορφο κείμενο,ενδιαφέρον χιούμορ, καλή αρχή και καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Metris,
      σε ευχαριστώ πολύ. Κι εγώ το ελπίζω.
      Φιλί.

      Διαγραφή
  7. εγώ λεω να κάνω παρέα με την Βούλα... ποτέ δεν ξέρεις τι θα μάθεις :-) φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι η Βούλα σε θέλει για παρέα, κοριτσάκι!
      Φιλί.

      Διαγραφή
  8. stauroula16.1.12

    perfect!!!!!! kalh arxh file mou kai kalh epityxia sth voula!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλη μου, επιτέλους! Καλώς όρισες! Love you.
      Φιλί.

      Διαγραφή
  9. Αχ, αυτή η Βούλα!
    Μήπως να τη γνωρίσουμε περισσότερο;
    Να της κάνω ένα σουφλέ να τρίβει τα δάχτυλα της!

    Με το καλό και με την Βούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιαγιά Αντιγόνη, μέσα στις επόμενες μέρες θα έχετε τη δυνατότητα να τη δείτε να μεγαλώνει λίγο ακόμα. Κι επειδή η Βούλα δεν πρέπει να μπαίνει σε πειρασμούς με σουφλέ και άλλα παρεμφερή, θα μπορούσες κάλλιστα να τραπεζώσεις εμένα, αντί αυτής! Αρκεί να φάμε σουφλέ και αρκεί να μη βάλεις μανιτάρια!
      Φιλί.

      Διαγραφή
  10. Καλωσήρθα και γω να γνωρίσω τη Βούλα!!!
    Καλωσήρθα να γνωρίσω και σένα μέσα απ την ένδιαφέρουσα γραφή σου!! Πάω όμως να δω και τα άλλα blog, ως περίεργη που είμαι!!!

    Εγώ χάρη στα γονίδια έφτασα 1,82 και ευτυχώς δεν φαίνονται τόσο τα παχάκια... :P πού θα πάει όμως θα φύγουν το έχω βάλει σκοπό! Άλλωστε εγώ δεν τρώω πολύ (γλυκά να μην υπήρχαν!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1,82, ε; Μπράβο σου! Ή μάλλον μπράβο στα γονίδια!!!
      Φιλί.
      Ευχαριστώ για τη βόλτα!

      Διαγραφή
  11. Ανώνυμος27.1.12

    Εντάξει δεν υπάρχεις...

    πεθαινωωωωωωωωωωω θελω τη συνεχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ αστείο, καλή συνέχεια σου εύχομαι!

    Σημείωση: μου ήταν τρομερά κουραστικό να διαβάζω άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαιρετικά εύστοχη η παρατήρησή σου. Δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα. Με την πρώτη ευκαιρία θα αλλάξω τις ρυθμίσεις, ώστε να μη στραβωθείτε για τη δική μου ματαιοδοξία.
      Σ' ευχαριστώ πολύ.
      Φιλί.

      Διαγραφή
  13. Πολύ όμορφη αρχή, θα διαβάσω τώρα τη συνέχεια και θα περιμένω! Μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ,Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Μ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΓΩΝΙΩΔΩΣ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΧΑΛΑΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ!!
      ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ!

      Διαγραφή